Meertaligheid is een hot item, een van de speerpunten in het advies voor herziening van het onderwijscurriculum. Iedereen heeft er een mening over maar in werkelijkheid bestaat er nog veel onwetendheid. De primaire doelstelling van Het meertalige kind is om professionals die dagelijks met meertaligheid en meertalige kinderen werken zoals pedagogisch medewerkers, logopedisten, medewerkers ouder- en kindcentra en alle anderen die met meertaligen te maken hebben, kennis te laten maken met alle aspecten van meertaligheid.
Met de juiste hulpmiddelen kunnen ouders hun kinderen enorm helpen bij het overwinnen van een angststoornis. Een directe lijn met ouders biedt zelfs tal van voordelen boven traditionele kind georiënteerde therapeutische interventies. Met de innovatieve inhoud van dit boek kunnen clinici ouders leren hoe ze cognitieve gedragstherapeutische technieken kunnen inzetten met hun kinderen van 5 tot 12 jaar oud.
Dit basisboek is vooral een praktijkboek. Niet zozeer kennis van of theorie over ouderschap staat in dit boek centraal, maar vooral wat volgens de auteurs nodig is om professioneel met ouders te werken. Dat zijn een passende attitude en passende vaardigheden.
Waarom opeens twee delen van het handboek in één band? Omdat ze nu eenmaal bij elkaar horen: van het eerste telefoontje tot en met het laatste adviesgesprek.
In de rubriek Opgetekend - de naam zegt het al - tekent ouderschapsdeskundige Janneke van Bockel de ervaringen op van ouders die op haar pad komen. Ditmaal het verhaal van een moeder van een ernstig gehandicapte zoon.
Doorlopend biedt Logavak i.s.m. het tijdschrift Ouderschapskennis een leergang, bestaande uit een basismodule en verdiepende cursussen rond het onderwerp ouderschap.
Uitgangspunt is dat het pedagogische advies meer over de ouder gaat dan over het kind. De hulpverlener helpt de ouder inzicht te krijgen in de eigen specifieke opvoedingssituatie. Indien nodig komt de hulpverlener met algemene pedagogische deskundigheid waarmee dat inzicht wordt vergroot. Doel is dat de ouder zelf, op basis van eigen ervaringen, met handelingsmogelijkheden komt, die voor zijn/haar situatie geëigend zijn.
Denken ouders echt na als ze meteen om ritalin vragen bij de kinderarts? Als ze hun ex blijven bevechten? Of kúnnen sommige ouders niet denken? Vanwege een stoornis bijvoorbeeld? Of tienermoeders?
In februari verschijnt alweer de 8e druk van het boek 'Naar een psychologie van ouderschap' van Alice van der Pas. Aangezien de wetenschap weinig aandacht heeft gehad voor ouderschap brengt Alice van der Pas dit onderontwikkelde gebied van psychologie in kaart. Ze ontdoet ouderschap van de ideologische spinnenwebben en wollige mythologie. Het boek heeft alles in zich om een klassieker te worden!
Abonnees van Ouderschapskennis hebben de beschikking over alle artikelen van eerder verschenen edities van het tijdschrift Ouderbegeleiding en het huidige tijdschrift Ouderschapskennis!
Het 7e jaarcongres in Coronatijden vindt gewoon plaats op 19 november. Dit keer is Civil Care de samenwerkingspartner om ons te kunnen verdiepen in (keten)samenwerking in de bestrijding van huiselijk geweld en kindermishandeling.
In dit nummer laten we graag zien wat gemeenten voor ouders (en daarmee voor hun kinderen, de primaire focus in beleid als het om gezinnen gaat) kunnen betekenen. We hopen zaadjes te planten bij beleidsmakers en jeugdzorgprofessionals om ons aanhoudende missiewerk voor aandacht voor het ouderperspectief op de kaart te zetten. Hoe geven gemeenten handen en voeten aan partnerschap met ouders? Welke (succesvolle) verbindingen worden gemaakt? En wanneer is dat oudervriendelijk?
Welke steun is nuttig voor ouders, zowel informeel als professioneel? Hoevéél stut en steun is er eigenlijk nodig? Verlicht steun het ouderschap? Of is het een (niet zo) verkapte pedagogische coup om ouders te ‘verbeteren’? Mogen ouders ook nog aanmodderen? Hoe lang? Wie bepaalt eigenlijk of en wanneer ouders hulp krijgen? En waarom willen veel ouders van geen hulp of steun weten, is dat een taalkundige kwestie of gaat het over het gevoel te falen als je ‘het’ niet alleen aankunt? Hoe verhoudt zich dat dan tot de preventiegedachte en vroeghulp?
In steeds meer beleidsstukken staat hoe belangrijk ‘aansluiten bij ouders’ is. Dat juichen we toe, uiteraard. Maar, aansluiten bij ouders, wat is dat? Hoe doe je dat? Ga je dan op je knieën en praat je in Jip & Janneke-taal? Of zijn ouders leading (bah!) in de aansluiting – waarbij de ouders die hun ‘hulpvraag’ niet kunnen formuleren het risico lopen dat ze dan ook geen hulp krijgen…
Tot de dag voor haar plotselinge overlijden (juli 2017) was Alice van der Pas nog druk doende met het samenstellen van het derde deel van de beoogde vierdelige serie ‘Hoezo’-bundels over de beschermende factoren bij belast ouderschap. Na de solidaire samenleving en de metapositie was de ‘goede ouder’-ervaring aan de beurt. Hoe train je die antenne om het moment te grijpen waarop je ouders een hart onder de riem kunt steken zonder te vervallen in clichés (want die werken niet)?
Laatst zag ik in UMC Utrecht reclameposter hangen waarop de patiënt en zijn ouder wordt voorgesteld als specialist en de hulpverlener als expert. Het zal goed bedoeld zijn, maar ik begrijp de boodschap eigenlijk niet. Bedoelen ze dat het gaat om een gelijkwaardig contact? Daarover kunnen we discussiëren, maar het is sowieso zelden gelijkVaardig. Zullen we dat niet met de mantel der liefde bedekken en het daar open en bloot over hebben? Dat is nodig, vooral met het oog op de ‘shared decision’-trend.
In de media popt regelmatig het plan op om alle ouders naar opvoedcursus te sturen, zoals hondenbezitters naar puppytrainingen gaan. Is dat een goed idee? Of doet het meer kwaad dan goed en zegt de wildgroei aan cursussen en trainingen meer over de handelingsverlegenheid van de aanbieders? Hoeveel doen we uit schijnveiligheid, hoeveel laten is onherstelbaar schadelijk? Hoeveel risico mag een ouder lopen?
Alice is dood. Sorry als dat rauw op je dak
valt omdat je het nog niet gehoord had.
Bij het maken van deze Ouderschapskennis,
is de zin die continu door mijn hoofd
zoemt: ‘Dit wordt de eerste editie zonder
Alice.’ Ze had dan wel al jaren geleden
afscheid genomen als hoofdredacteur, ze
was nog altijd stevig in beeld… Alice van
der Pas, oprichter van Ouderschapskennis,
de oermoeder van de zo zorgvuldig door
haar geformuleerde ouderschapstheorie
en het bufferdenken.
Toen wij aan kinderen begonnen, wist ik dat het ouderschap niet alleen financieel een wissel zou trekken, maar ook dat het ons een hoop tijd ging kosten, onze energie en uithoudingsvermogen op de proef gesteld zouden worden, dat het een aanslag zou zijn op onze draagkracht en een buitengewoon stevige relatietest. Maar ja, je krijgt er zoveel voor terug hè, zegt iedereen. Dus dat klusje gingen we wel klaren. Talloze generaties vóór ons was het immers ook gelukt.
Toen ik dik tien jaar geleden te horen kreeg dat mijn oudste ‘autistiform gedrag’ vertoonde zei de kinderpsychiater: ‘Laat u het eerst eens rustig bezinken en lees links en rechts wat informatie. Dan kunt u kijken of u zich kunt vinden in mijn verhaal.’ Het was ongetwijfeld goed bedoeld maar wat heb ik me lange tijd ellendig alleen gevoeld.