Zij deed dit ook voor ‘gewoon nooit goed genoeg ouderschap’, zoals zij dat later bevlogen zou beschrijven en dit leek een van haar belangrijkste drijfveren voor haar auteurschap te blijven. Op 8-12-1988 hield zij in Ede bij een studiedag van de Vereniging voor Kinder- en Jeugdpsychotherapie haar eerste landelijke betoog over ouderschap met als titel: “Ouderbegeleiding, een ernstig geval van verwaarlozing.” Zij gaf woorden aan wat wij als ouderbegeleiders bijna dagelijks ervoeren. Die dag, geraakt door haar bevlogenheid, nam ik mij voor haar te steunen in haar erkenning van ouders in hun dagelijkse worsteling met kinderen. En bij het steunen van hulpverleners van veel disciplines bij hun ‘worsteling’ met ouders. In de jaren 90 betrok Alice mij bij de oprichting van de Sectie Ouderbegeleiding in de Nederlandse Vereniging voor Relatie- en Gezinstherapie, waarvan ik bestuurssecretaris werd. Er volgden b(l)oeiende jaren waarin de methodiek van ouderbegeleiding zich sterk ontwikkelde onder andere via inspirerende studiedagen en het uitbrengen van een nieuwsblad voor de beroepsgroep. Alice stimuleerde mij als intervisiebegeleider en als supervisor met als specialisatie professioneel werk met ouders en bij het uitdragen van onze vak-ontwikkeling als opleider, tot in Caraïbisch Nederland.
Eind jaren 90 vatte zij het plan op het tijdschrift “Ouderschap & Ouderbegeleiding” op te richten en vroeg mij als redactiesecretaris. Ik leerde veel van het punctuele en geduldige schrijf- en redigeerwerk van Alice. Onze werk- en persoonlijke relatie ontwikkelde zich rond onze gedeelde passie voor het vak en de methodiek en behalve dat ze me stimuleerde zelf te publiceren vroeg ze mij als collega en meelezer voor haar serie Handboeken. Als collega-supervisor deelde ze haar didactisch-methodische vragen en twijfels met me. Ik was zeer vereerd dat ik bij haar promotie in 2003 haar paranimf mocht zijn. Het door mij samen met Ad de Gouw begin dit jaar uitgebrachte boek met als titel: ”Snap jij die ouders? Basisboek professioneel werken met ouders” was er nooit geweest zonder haar inspirerende en jarenlange “kruisbestuiving”, zoals ze dat zelf graag noemde. Ik hoop dat ook in de toekomst veel hulpverleners steun hebben aan haar gedachtegoed. Maar in deze tijd gaan onze gedachten vooral uit naar haar partner en haar andere dierbare familieleden die wij kracht wensen om het grote verlies door haar onverwachte overlijden te dragen.
Pieter Remmerswaal,
Mede-oprichter en erelid van de redactie van tijdschrift Ouderschapskennis
