Voor ouderbegeleiders & opvoedondersteuners

Mannen gezocht

Onlangs zag ik in een uitgave van de GZ-psycholoog een verontrustend overzicht van de verhouding tussen mannen en vrouw in dit vak. Is de categorie veertigers en vijftigers met veel meer vrouwen dan mannen al behoorlijk uit balans, bij de nieuwe instroom van GZ-psychologen haalt het aantal mannen nog geen tien procent. Natuurlijk weten we dat allemaal al een hele tijd. Als ik cursus geef aan GZ-psychologen ontwaar ik naast achttien vrouwen één of twee mannen. Het komt ook zelden voor dat een man in mijn praktijk solliciteert naar een stageplaats.

Voor mij als man is dat natuurlijk een geruststellende gedachte. Mijn marktwaarde is alleen al door mijn geslacht hoog. Maar maatschappelijk gezien is dit eigen wel een ramp. Net als in het onderwijs wordt ook de zorg een zaak van vrouwen.
In de medische zorg lig ik daar niet zo wakker van. Het maakt me niet zo uit of een vrouw of een man mij opereert of onderzoekt. Maar in de geestelijke gezondheidszorg is het wel degelijk een verschil. In gesprekken met ouders is het voor mij gemakkelijker een verbinding te maken met de vader. ‘Wij mannen vinden’ helpt vader om zich soms ook meer betrokken te voelen. Waar identificatie, omgaan met agressie of gender een rol speelt, is het in de behandeling van kinderen vaak wel handig dat ik een man ben.
Merkwaardig dat de overheid zoveel jaar bezig is geweest om vrouwen naar bètavakken te lokken, maar er geen brood in ziet om mannen duidelijk te maken dat ze ook een plek en verantwoordelijkheid hebben in de zorg.
Ik vraag me af waar al die mannen zijn gebleven. Ze kunnen toch niet allemaal voetballer, coach, bankdirecteur of minister zijn geworden? Het wordt tijd voor een parlementaire enquête over dit onderwerp. Maar dan wel met een commissie van alleen maar vrouwen en met bindende aanbevelingen voor de verdere inrichting van onze samenleving. Zoals een numerus clausus voor alle vakken waarin te veel mannen zijn, zodat zij ook iets in de zorg gaan doen.

Bert Krapels