Voor ouderbegeleiders & opvoedondersteuners

Doen of laten
(redactioneel 21/1)

In de media popt regelmatig het plan op om alle ouders naar opvoedcursus te sturen, zoals hondenbezitters naar puppytrainingen gaan. Is dat een goed idee? Of doet het meer kwaad dan goed en zegt de wildgroei aan cursussen en trainingen meer over de handelingsverlegenheid van de aanbieders? Hoeveel doen we uit schijnveiligheid, hoeveel laten is onherstelbaar schadelijk? Hoeveel risico mag een ouder lopen?
Doen of laten <br>(redactioneel 21/1)

Volgens Imrat Verhoeven (docent bestuur en beleid UVA) zouden wijkteams moeten werken volgens ‘liefdevolle verwaarlozing’. ‘Wijkteamleden moeten aandacht hebben voor hulpvragers en ze met empathie benaderen (het liefdevolle deel), maar ze moeten ook op tijd kunnen loslaten (het verwaarlozingsdeel). En hij voegt er een derde element aan toe: verbinding houden. ‘It takes two to tango en de dans moet doorgaan! Dat betekent bijhouden wat er gebeurd is en na enige tijd even weer kijken hoe het gaat! Hulpvragers in beeld houden!’

Hoezo moet de dans eigenlijk doorgaan, vraag ik me af. En wie bepaalt dan hoe je weer iets moet doen, na het laten? Wat is eigenlijk ‘goed genoeg’, en voor wie, waar moet je ‘doen’ en wanneer kun je ‘laten’? Er sterven steeds minder kinderen, maar er zijn er steeds meer die we wel kunnen behandelen maar niet genezen. Daarmee krijgen we een grotere groep chronisch zieke kinderen. Wat betekent dat voor hun ouders? En hoe werkt ‘shared decision making’ daarbij? Is daarbij ook aandacht voor kwaliteit van leven voor ouders en gezin, en welke behandelingen doe of laat je dan? Durf je het daar over te hebben? Staan we stil bij het lijden van ouders zonder meteen oplossingen te willen aandragen?

Doen of laten  – ouders schipperen dagelijks met het timen en doseren, zicht houden op, al dan niet eisen en grenzen stellen, het beteugelen of laten vieren van emoties en taken verdelen. Durven ouders soms ook genoegen te nemen met ‘zijn’? Bijvoorbeeld als de maakbaarheid beperkt blijkt?

Doen of laten, het één is niet altijd beter dan het ander. De kunst op je handen te blijven zitten is soms net zo’n grote uitdaging als het alles op alles zetten om het onmogelijke waar te maken. Volop denkstof in dit nummer om even uit de doe-modus te stappen en stil te staan om te kijken of we nog goed bezig zijn.

Ik kan het tot slot niet laten om ook nog twee huishoudelijke mededelingen toe voegen aan dit redactioneel. We verwelkomen Bob de Raadt en Daniël Stuit, ouderbegeleiders in het Erasmus MC-Sophia in Rotterdam, als nieuwe kernredactieleden. Greet Meesters heeft met pijn in haar hart afscheid genomen omdat het schrijven haar meer tijd en energie kost dan ze had gehoopt. Bob en Daniël nemen de rubriek ‘Werken met ouders’ over en berichten uit de wereld van het kinderziekenhuis. Welkom beiden!

In maart organiseert SWP het congres Ouderschapskennis. Het thema wordt ‘Ouders de regie?!’ met de nadruk op de inzet van ervaringskennis van ouders, zie ook www.ouderschapscongres.nl. We hopen veel van onze lezers daar te begroeten en verheugen ons op een mooi programma.

 

Meer lezen? Geïnteresseerd in Ouderschapskennis? Neem dan nu een abonnement!

 

Janneke van Bockel

Hoofdredacteur Ouderschapskennis