Geen nieuwe thema-ideeën.
Geen kritische reacties op aangeleverde teksten.
Geen vraag meer om feedback.
Geen voorstel voor nieuwe auteurs.
Geen: ‘nog een andere invalshoek’.
Geen verzoek tot:
- een perspectief erbij
- een ander thema
- een extra alinea
- een nieuwe casus
- een vignet ter verduidelijking
Nooit meer herschreven teksten aangeleverd krijgen op, en soms ook wel, net over de deadline.
Het gemis zo voelbaar.
Haar bereidheid om bij dreigend kopijgebrek nog snel een tekst aan te leveren.
Haar inzet om je verder te helpen wanneer je als auteur even vast kwam zitten.
Haar bereidheid om met je mee te denken.
Haar uitdaging waarmee ze eveneens haar geloof in andermans auteurskwaliteiten overbracht.
Haar kritische opmerkingen die haar enthousiasme voor het vak verraadden.
Haar taalvaardigheid waarmee ze je als auteur behoedde voor spel-, taal- en stijlfouten maar waarmee ze ook je denken scherpte.
Haar repeterend aanbod om artikelen te redigeren.
Haar kunst om nieuwe auteurs tot schrijven te stimuleren.
Haar doordachte formuleringen wanneer ze onzekerheid bij je bespeurde.
Haar felheid waarmee ze haar theorie verdedigde.
Haar kritische zelfreflectie waarmee ze je uitnodigde om ook jouw professionele attitude jegens ouders kritisch onder de loep te nemen.
Geen dankjewel meer van haar, voor verzet redactiewerk.
En vooral: nooit, nee nooit meer van die inspirerende ontmoetingen met haar.
Ze zei me ooit:
‘Wanneer je niet weet op te schrijven waarom je de dingen doet zoals je ze doet,
dan doe je eigenlijk niks.’
Maar beste Alice, soms schieten woorden te kort.
Ad de Gouw
(voormalig redactielid en redactiesecretaris tijdschrift Ouderschapskennis)
